Διαβάστε την συγκλονιστική εμπειρία μιας 45-χρονης με αυτοάνοσο νόσημα “Δεν είμαι ψυχασθενής!”

Κοιτώντας προς τα πίσω, ανακαλύπτω ότι μάλλον από παιδί είχα προβλήματα με το θυρεοειδή μου.

Στο δημοτικό ήμουν ένα παιδί με πολλές ανησυχίες και πολλές φοβίες, αυτά βέβαια τα δικαιολογούσαν όλοι λέγοντας ότι είναι ψυχολογικά προβλήματα. Βλέπετε, γεννήθηκα ως πρόωρο μωρό και αυτό ήταν η δικαιολογία για ότι μου συνέβαινε, έτσι δεν το έψαχνα και εγώ περισσότερο. Κατά διαστήματα ερχόταν λοιπόν οι φοβίες και εξαφανίζονταν πάλι.

Αργότερα, στις αρχές του καλοκαιριού 1987, ξεκίνησαν οι πρώτες κρίσεις πανικού. Ξυπνούσα την νύχτα, τρέμοντας. Φοβόμουν πως θα πεθάνω. Κάποια στιγμή χειροτέρεψαν όλα τόσο πολύ που δεν έβγαινα πια από το σπίτι. Σταμάτησα το σχολείο. Θυμάμαι ότι ο παιδίατρος τότε πρότεινε στην μητέρα μου «να το δει και ένας ενδοκρινολόγος» άλλα η μητέρα μου δεν το θεώρησε απαραίτητο και εγώ δεν ήμουν πια σίγουρη αν ήθελα να με πηγαίνουν και σε άλλους γιατρούς.

Έτσι το ένα έφερε το άλλο και φτάσαμε στην πρώτη επίσκεψη μου σε ψυχιατρική κλινική.

Δεν βελτιώθηκε τίποτα και έτσι με ξαναστείλανε σπίτι μου. Μετά από λίγο καιρό ξανάρχισαν τα ίδια προβλήματα. Με επέστρεψαν στην ψυχιατρική κλινική και μετά σε μια παιδοψυχιατρική κλινική. Κάποια στιγμή σταμάτησαν οι φοβίες. Αυτό καταχωρήθηκε ως επιτυχία τις κλινικής και έτσι μπορούσα να επιστρέψω και πάλι σπίτι μου. Βέβαια από τότε και έπειτα έλαβα την «σφραγίδα» μου ως άτομο με ψυχιατρικά προβλήματα.

Ακολούθησαν κάποια χρόνια χωρίς αυτά τα συμπτώματα, τελείωσα το σχολείο, μια σχολή και παντρεύτηκα. Το 2003 όμως με «έριξε» όσο ποτέ πριν. Πήρα ξαφνικά υπερβολικό σωματικό βάρος, είχα ατονίες σε βαθμό λιποθυμίας, περπατούσα στον δρόμο και έμοιαζα με ζόμπι. Επέστρεψαν και πάλι οι φοβίες συνοδευόμενες από αϋπνίες. Εκείνη την χρονική περίοδο πήγαινα τακτικά στον γιατρό μου. Εκείνος ανακάλυψε ότι έχω έλλειψη σιδήρου και μου έδωσε συμπλήρωμα σιδήρου. Όταν πια επανήλθε ο σίδηρος στα φυσιολογικά επίπεδα, τα συμπτώματα δεν υποχώρησαν.

Ακολούθησε αυτό που μάλλον φαινόταν πιο πιθανό. Αντικαταθλιπτικά και υπνωτικά, άλλα δεν βελτιωνόταν η κατάσταση. Κοιμόμουν 1-2 ώρες την νύχτα. Έπειτα, ξεκίνησαν νέα συμπτώματα. Ταχυκαρδίες. Εκεί που καθόμουν χωρίς να κάνω κάτι η πίεση μου έφτανε στο 15. Πάντα σκεφτόμουν: «Πόσο θα το αντέξει αυτό η καρδιά μου;» Απευθύνθηκα σε καρδιολόγο, ο οποίος μου έκανε ηλεκτροκαρδιογράφημα. Αυτό όμως δεν έδειξε κάτι. Ούτε το «holter» έδειξε κάτι.

Εκείνο το χρονικό διάστημα παραιτήθηκα από όλα!

Δεν παρεξηγώ τον εργοδότη μου, που με απέλυσε από την δουλειά. Αν και αυτό με έριξε σε μεγάλη κατάθλιψη. Ένιωθα ανάξια. Ο άντρας μου και οι γονείς μου είχαν αναστατωθεί και δεν έδειχναν κατανόηση, δεν τους παρεξηγώ, δεν υπήρχε καμία λογική γι αυτούς, δεν υπήρχε καμία διάγνωση για να δικαιολογήσει την κατάσταση.

Οι εξετάσεις στον νευρολόγο δεν έδειξαν κάτι ανησυχητικό. «Όλα καλά»

Τότε με ένα χτύπημα στην πλάτη ο παθολόγος μου με παρότρυνε να ξεκινήσω ψυχοθεραπεία. Αυτή την φορά δεν το δέχτηκα.

Και τότε! Καλοκαίρι 2005! Ο παθολόγος μου έχει απηυδήσει μαζί μου και με τα πολλά με παραπέμπει σε ειδικό γιατρό “ενδοκρινολόγο”.

Ξεκίνησα και ανέφερα όλα τα συμπτώματα μου, κανείς δεν μου είπε ότι είναι ψυχιατρικό το θέμα. Αντιθέτως μου είπαν ότι αυτά τα συμπτώματα βεβαίως και μπορεί να προέρχονται από το θυρεοειδή.

Ακολούθησαν εξετάσεις όπως υπερηχογράφημα, σπινθηρογράφημα και αιματολογικές εξετάσεις. Διάγνωση: Hashimoto Θυρεοειδίτιδα.

Ο παθολόγος μου, βέβαια ήταν λίγο δύσπιστος. Μου έγραψε θυροξίνη για 6 μήνες «και βλέπουμε» είπε χαρακτηριστικά. Σε λίγες εβδομάδες, όταν πήγα για επανέλεγχο, φαίνεται ωστόσο ότι είχε αλλάξει γνώμη και παραδέχτηκε ότι ενημερώθηκε καλύτερα γι αυτό το θέμα και με ενημέρωσε ότι θα πρέπει να λαμβάνω εφ όρου ζωής το «χάπι για τον θυρεοειδή μου» επειδή πρόκειται για μια ανίατη νόσο. Δεν σοκαρίστηκα, είχα ενημερωθεί και εγώ στο ενδιάμεσο.

Και το επόμενο διάστημα φρόντισα να ενημερώνομαι από έγκυρες πηγές στο Ιντερνέτ. Κάποια πράγματα δεν με βοήθησαν, κάποια άλλα πάλι με βοήθησαν πολύ. Όπως ότι άρχισα να γυμνάζομαι πάλι. Μου κάνει πάρα πολύ καλό. Άρχισα να προσέχω την διατροφή μου, αν και τα 10 κιλά που πήρα εκείνη την χρονική περίοδο επιμένουν να μην θέλουν να αποχωριστούν από εμένα.

Νιώθω πολύ καλύτερα, σίγουρα τα συμπτώματα επανέρχονται από καιρό σε καιρό. Κάποιες φορές η ψυχολογία κάνει τα παιχνιδάκια της. Άλλα έμαθα να τα χειρίζομαι – δεν είναι τόσο τραγικά τα πράγματα πια.

Κυρίως νιώθω ανακούφιση επειδή ξέρω επιτέλους τι έχω, όχι ότι αλλάζει κάτι, αλλά μαθαίνω να το αντιμετωπίζω και να ζω με αυτό. Δεν έχω την ίδια ενέργεια όπως άλλοι, δεν μπορώ να κάνω 100 πράγματα ταυτόχρονα, όμως με τους δικούς μου ρυθμούς έμαθα να απολαμβάνω και πάλι την ζωή.

Ευχαριστώ τον άντρα μου, που έμεινε στο πλάι μου παρόλο που δεν καταλάβαινε τι του γίνεται. Με υποστήριξε και με υποστηρίζει και θα του είμαι αιώνια ευγνώμων γι αυτό.

Δυστυχώς ο κόσμος γύρω μας δεν μπορεί να δείξει κατανόηση για μια ασθένεια που δε βλέπει και πόσο μάλλον για μια ασθένεια που ακόμα δε γνωρίζει καλά-καλά.

Ναι, κατά την γνώμη μου, είναι συχνά η μεγαλύτερη απογοήτευση με την οποία έχουμε να παλέψουμε. Το ότι πρέπει συνέχεια να απολογούμαστε, να εξηγούμε και πάλι να μην νιώθουμε ότι μας καταλαβαίνουν.

Μην απογοητεύεστε όμως, μπορούμε να κάνουμε την ζωή μας ομορφότερη και να μάθουμε να την απολαμβάνουμε, όπως και αν αντιδρά ο περίγυρος. Μην του δίνετε και τόση σημασία. Ζήστε την δικιά σας ζωή! Αξίζει τον κόπο!

Ανώνυμη – 45 χρονών

Διάγνωση: Αυτοάνοσος υποθυρεοειδισμός – Hashimoto Θυρεοειδίτιδα