Η ιστορία μου αρχίζει τον Οκτώβριο του 2010. Είμαι 33 χρονών, παντρεμένη και μητέρα 2 παιδιών σε εφηβική ηλικία.
Εργάζομαι εδώ και πολλά χρόνια ως ξενοδοχειακή υπάλληλος και δεν είχα ποτέ πρόβλημα με την εργασία μου. Τα παιδιά μου είναι πολύ εύκολα, ποτέ δεν με κούρασαν, πάντα ήταν προσαρμοστικά και αυτόνομα, όπως και ο άντρας μου, που με βοηθάει πάντοτε και έτσι δεν μου ήταν ακατόρθωτο να εργάζομαι.
Με άγχος, υπερωρίες , τριπλάσια εργασία και οικογένεια – τα κατάφερνα μια χαρά. Είχα ατελείωτες αντοχές. Ο ύπνος ποτέ δεν μου ήταν απαραίτητος, 3-4 ώρες μου αρκούσαν. Εντάξει, το πρωί νύσταζα, άλλα ποιος δεν νυστάζει τα πρωινά; Έλεγα στον εαυτό μου: «Είσαι νέα, τίποτα δεν σε σταματάει!»
ΔΕΝ ΓΝΩΡΙΖΑ ΤΙ ΕΡΧΕΤΑΙ ΚΑΤΑ ΠΑΝΩ ΜΟΥ!
Όλα έγιναν πολύ αργά και σχεδόν απαρατήρητα.
Τον Οκτώβριο 2010 επέστρεφα από την δουλειά στο σπίτι με το Μετρό. Διάβαζα στην διαδρομή. Ξαφνικά μια ζάλη! Η ναυτία απλώθηκε μέσα μου, το κεφάλι μου άρχισε να βουίζει, η καρδιά μου να χτυπάει σαν τρελή. Σηκώθηκα και άρχισε να με πιάνει πανικός γιατί δεν μπορούσα να βγω από το Μετρό. Ένιωθα να κόβεται η ανάσα μου. Στην επόμενη στάση βγήκα τρέχοντας έξω, προσπαθούσα να παλέψω μέσα μου αυτή την ζάλη και την ναυτία. Φοβόμουν ότι θα πέσω κάτω, ότι θα λιποθυμήσω και θα χτυπήσω κάπου το κεφάλι μου. Έμοιαζα με μεθυσμένη. Ο κόσμος με κοιτούσε σαν να λένε «Πω-πω δες. Είναι τύφλα» Μετά από 4 ώρες άρχισα να νιώθω σιγά-σιγά καλύτερα.
Την επόμενη μέρα πήγα στον γιατρό. Εκεί η διάγνωση: «Συγχαρητήρια είστε έγκυος!»
ΤΙ! Μετά από 13 χρόνια! Ο Θεέ μου!
«Αυτό θα ήταν η αιτία του χθεσινού επεισοδίου», με διαβεβαίωσε ο γιατρός.
Δυστυχώς έχασα το μωράκι μου μετά από 10 εβδομάδες. Και έτσι έπεσα με τα «μούτρα στην δουλειά» όλο και περισσότερο, όλο και περισσότερο, όλο και περισσότερο.
Το Ιανουάριο 2011 ξεκινάνε οι κρίσεις! Τις νύχτες, όταν μετά από μία έντονη μέρα στην εργασία 
ήθελα να ξεκουραστώ, δεν με έπιανε ύπνος. Έμενα εκεί ξάπλα, να κοιτάω το ταβάνι όλη νύχτα. Εφόσον δεν κοιμόμουν, δεν ξυπνούσα με τίποτα τα πρωινά. Κάθε βράδυ είχα τουλάχιστον μια κρίση: ταχυκαρδία, μούδιασμα στα άκρα, σφίξιμο στο στήθος, κόμπος στον λαιμό, άπνοια, τρέμουλο σε όλο το σώμα. Όσο πάλευα να μην λιποθυμήσω τόσο χειροτέρευαν όλα. Κάποια στιγμή ένοιωθα τέτοιο φόβο που φώναζα: «ΘΑ ΠΕΘΆΝΩ!» Ήρθε το ασθενοφόρο, δεν βρήκαν τίποτα. 1000 εξετάσεις σε γιατρούς, δεν έβρισκαν τίποτα. Χάθηκα από οικογένεια και φίλους. Δεν είχα καταλάβει καν ότι δεν επικοινωνούσα πια με κανέναν, ούτε με την κολλητή μου, ούτε καν με την αδελφή μου.
Είχα φτάσει στον πάτο, η ζωή μου είχε σταματήσει. Ήμουν μόνο ξάπλα, δεν έκανα τίποτα πια, δεν μιλούσα με κανέναν, κάθε μέρα, όλη μέρα.
Εκείνη την περίοδο μου είπε η παθολόγος μου να ελέγξω τον θυρεοειδή μου. Τότε επιτέλους φάνηκε το φως στο τούνελ. Όλα τα δημιούργησε η Hashimoto;
Χρόνια ολόκληρα δεν διαγνώστηκε έως ότου το σώμα μου έφτασε στην ολοκληρωτική εξουθένωση.
Τώρα λαμβάνω θυροξίνη και κάποια συμπληρώματα διατροφής.
Το μήνυμα μου προς όλους: Μην το αφήνετε, ψάξτε το, να ακούτε το σώμα και τα σημάδια που σας στέλνει, πριν είναι πολύ αργά. Η ζωή είναι πολύτιμη!
Στεφανία – 33 ετών
A.A.
