Η νόσος του Graves είναι μια μορφή υπερθυρεοειδισμού και ταυτόχρονα ένα αυτοάνοσο νόσημα του θυρεοειδούς.
Στη νόσο του Graves παράγονται υπερβολικές ποσότητες θυρεοειδικών ορμονών λόγω της ύπαρξης αντισωμάτων που συνδέονται στον υποδοχέα της TSH στο θυρεοειδή (TSH- R- Ab).
Η νόσος του Graves είναι η πιο συχνή μορφή υπερθυρεοειδισμού, δηλαδή υπερλειτουργίας του θυρεοειδούς και εμφανίζεται πιο συχνά στις γυναίκες.
Σε περίπτωση υπερθυρεοειδισμού η θυρεοειδοτρόπος ορμόνη TSH είναι χαμηλή.
Στο υπερηχογράφημα εμφανίζεται συνήθως διόγκωση του θυρεοειδούς, δηλαδή βρογχοκήλη ενώ ο αδένας απεικονίζεται ανομοιογενής με χαρακτηριστικές αλλοιώσεις, λόγω της παρουσίας των αντισωμάτων και της καταστροφής του θυρεεοιδικού ιστού.

Τα συμπτώματα της νόσου Graves είναι πολυποίκιλα.
Στα αρχικά στάδια συχνά περνάνε απαρατήρητα, σε σημείο που να αποδίδονται στο καθημερινό στρες.
Ο ασθενής βιώνει συνήθως έντονα τα συμπτώματα του υπερθυρεοειδισμού.

Κάποια από αυτά μπορεί να είναι:

• Ταχυκαρδία
• Υψηλή αρτηριακή πίεση
• Ανησυχία, ευερεθιστότητα
• Πόνοι στους μύες καθώς και μυϊκή αδυναμία
• Τρέμουλο στα χέρια
• Διαταραχές του ύπνου
• Εφίδρωση
• Αύξηση της όρεξης και της δίψας
• Μείωση του βάρους ενώ καταναλώνονται μεγάλες ποσότητες φαγητού
• Πονοκεφάλους
• Διάρροια
• Διαταραχή του εμμηνορροϊκού κύκλου
• Αύξηση της λίμπιντο (ενδεχομένως και μείωση της)

Είναι σημαντικό να διαγνωστεί νωρίς η νόσος καθώς ο αθεράπευτος υπερθυρεοειδισμός μπορεί να οδηγήσει σε θυρεοτοξική κρίση, κατάσταση που μπορεί να αποβεί επικίνδυνη για τη ζωή.

Περίπου στο ένα τρίτο αυτών που πάσχουν από υπερθυρεοειδισμό προκαλείται κάποιος βαθμός προβολής του οφθαλμικού βολβού.

Η κατάσταση αυτή ονομάζεται εξόφθαλμος.
Τα ίδια αντισώματα που αντιδρούν με το θυρεοειδικό ιστό αντιδρούν και με το μυικό ιστό του οφθαλμού, με αποτέλεσμα αυτές τις αντιδράσεις.
Διαβάστε για τον εξόφθαλμο περισσότερα εδώ.

Η θεραπεία της νόσου του Graves

Διάφορες επιλογές θεραπείας προσφέρονται στην περίπτωση της νόσου του Graves.
Η καταλληλότερη για κάθε ασθενή αποφασίζεται αφού ληφθούν υπόψιν παράγοντες όπως η αιτία του υπερθυρεοειδισμού, η ηλικία του ασθενούς, το μέγεθος του θυρεοειδούς και η γενικότερη κατάσταση της υγείας του ασθενούς.
Οι επιλογές είναι:

• Τα αντιθυρεοειδικά φάρμακα (προπυλθειουρακίλη, μεθιμαζόλη και καρβιμαζόλη) που αναστέλλουν την σύνθεση θυρεοειδικών ορμονών.
  Χορηγούνται συνήθως για διάστημα ενός έτους σε δοσολογία που βαθμιαία μειώνεται.
  Αλλεργία μπορεί να εμφανιστεί στο 5% των περιπτώσεων χορήγησης αντιθυρεοειδικών χαπιών αλλά δεν απαιτεί συνήθως διακοπή της θεραπείας παρά μόνο παράλληλη χορήγηση αντισταμινικών.
  Σοβαρότατη παρενέργεια που εμφανίζεται με συχνότητα 0,5% και απαιτεί άμεση διακοπή της θεραπείας είναι η μείωση των λευκών αιμοσφαιρίων στο αίμα.

• Η θεραπεία της οφθαλμοπάθειας είναι εξαιρετικά δύσκολη και ανεξάρτητη της θεραπείας του υπερθυρεοειδισμού γι’ αυτό απαιτείται υπομονή τόσο από τον γιατρό όσο και από τον ασθενή. Έχει δοκιμαστεί η χορήγηση κορτιζόνης, ανοσοκατασταλτικών και ακτινοβολίας. Επί αποτυχίας αυτών και εμμονής των συμπτωμάτων (διπλωπία-μείωση της οπτικής οξύτητας) ενδείκνυται η χειρουργική αποσυμπίεση.
  Οι χειρουργικές επιλογές που αφορούν αρκετά από τα συμπτώματα της οφθαλμοπάθεας του Graves περιλαμβάνουν επεμβάσεις αφαίρεσης τμημάτων της κογχικής περιοχής.

• Η χορήγηση ραδιενεργού ιωδίου 131
  Προτιμάται σε υποτροπή νόσου του Graves (και σε τοξικό αδένωμα). H δόση του ποικίλλει ανάλογα με το μέγεθος του θυρεοειδούς και συνηθέστατη επιπλοκή της είναι ο υποθυρεοειδισμός.
  Χορηγείται ραδιενεργό ιώδιο (I-131), το οποία καταστρέφει μέρος ή το σύνολο του θυρεοειδούς αδένα και τον καθιστά ανίκανο να παράγει υπερβολικές ποσότητες ορμονών. Διαβάστε περισσότερα για τη θεραπεία με το ραδιενεργό ιώδιο εδώ.

• Παράλληλα με οποιαδήποτε θεραπεία ο υπερθυρεοειδικός ασθενής πρέπει να αποφεύγει το κάπνισμα, το stress, τη μυϊκή άσκηση, την κόπωση και τα ιωδιούχα σκευάσματα.

Ιδιαίτερη προσοχή χρειάζεται η θεραπεία του υπερθυρεοειδισμού κατά την εγκυμοσύνη. Απαγορεύεται αυστηρά η χρήση ραδιενεργού ιωδίου.
Το φάρμακο επιλογής στην εγκυμοσύνη είναι η προπυλθειουρακίλη επειδή περνά τον πλακούντα σε μικρότερο βαθμό σε σχέση με τη μεθιμαζόλη.
Σε περίπτωση που οι άλλες μορφές θεραπείας δεν αποδώσουν ή για διάφορους λόγους δεν ενδείκνυνται, άλλη επιλογή είναι η χειρουργική αφαίρεση του θυρεοειδούς.
Η υφολική θυρεοειδεκτομή αποτελεί τη θεραπεία εκλογής για τους ασθενείς με πολύ μεγάλο θυρεοειδή ή με πολυοζώδη βρογχοκήλη.

Ο ασθενής προετοιμάζεται με αντιθυρεοειδικά φάρμακα μέχρι να γίνει ευθυρεοειδικός (περίπου 6 εβδομάδες). Η ολική θυρεοειδεκτομή συνήθως δεν είναι απαραίτητη, εκτός και αν ο ασθενής παρουσιάζει βαριά και εξελισσόμενη οφθαλμοπάθεια. Οι περισσότεροι ασθενείς όμως χρειάζονται υποκατάσταση με θυρεοειδικές ορμόνες μετά τη θυρεοειδεκτομή για τη νόσο Graves.

Άρθρο Aνθή Αντωνίου, hashimotaki. -Ευαγγελία Γιαζιτζόγλου