Δημοσιεύουμε ανώνυμα την ιστορία μιας 14χρονης με θυρεοειδίτιδα Χασιμότο, ακριβώς όπως μας την αφηγήθηκε, δίχως δικές μας προσθήκες!
“Μετά από πολλή σκέψη, αποφάσισα να μοιραστω κι εγω την εμπειρια μου εχοντας Χασιμοτο.
Είμαι 14 χρονών και πασχω εδω και λιγα χρονια απο υποθυροειδισμο αλλα το καταλαβα πριν περιπου ενα χρονο που εκανα εξετασεις θυροειδους και με πρωτοβουλια της μητέρας μου, επισκεφτήκαμε έναν ενδοκρινολόγο. Ειχα τα συμπτωματα για πολυ καιρο πιστευοντας πως ειναι κατι το φυσιολογικο που παθαινουν ολα τα παιδια τησ ηλικιας μου.
Υστερα καταλαβα πως ειναι κατι που εχω μονο εγω.
Και ειμαι μονη μου σ αυτο. Ελαχιστα παιδια στην ηλικια μου πασχουν απο κατι τετοιο και ιδιως στην Ελλαδα. Εγω δεν εχω γνωρισει κανενα, αλλα λενε πως δεν ειμαι η μονη.
Καθε μερα ειναι μια διαφορετικη εμπειρια. Μαθαινω και κατι αλλο για τον εαυτο μου, για την αρρωστια μου.
Ερωτησεις που μου κανουν καθε μερα.. Και που ειναι το χειροτερο στο να πασχεις απο αυτοανοσο νοσημα.. Γιατι δεν διαβαζεις? Γιατι δεν κανεις γυμναστικη? Γιατι νυσταζεις απο τωρα? Γιατι τρεμεις? Γιατι πηρες κιλα? Γιατι αγχωνεσαι? Γιατι δεν συγκεντρωνεσαι? Γιατι πεινας απο τωρα? Γιατι κουραζεσαι τοσο ευκολα? Γιατι δεν θυμασαι τι σου ειπα? Γιατι δεν ακουσες? Γιατι πονας? Γιατι στεναχωριεσαι χωρις λογο? Γιατι μουδιαζουν τα χερια και τα ποδια σου? Γιατι αλλαζεις τοσο ευκολα τροπο σκεψης? Γιατι κλαις? Γιατι κρυωνεις?
Καθημερινα αυτο το πραγμα. Να πρεπει να απολογεισαι, αλλα και παλι κανενας να μην σε καταλαβαινει… Ουτε η οικογενεια σου, ουτε οι φιλοι σου, ουτε κανενας.. Να παρεξηγουν τις πραξεις σου, χωρις να ξερουν. Να μιλανε χωρις να ξερουν.. Μονο αυτο μπορουν να κανουν..
Αντι να ελεγχεις εσυ τον εαυτο σου, σε ελεγχει αυτος. Σε κανει ο,τι θελει. Κανεις πραγματα που δεν πιστευες οτι μπορεις να κανεις.. Αλλα δεν τα κανεις εσυ, τα κανει αυτο. Νιωθεις σαν να μην εισαι εσυ, σαν να ειναι κατι αλλο μεσα σου που τα κανει ολα αυτα… Ειμαι η μονη που μπορω να διαταζω τον εαυτο μου, λογικα. Αλλα δεν ειναι ετσι. Ετσι γινεται στους αλλους ανθρωπους, εμενα με διαταζει αυτο μεσα μου.
Βλεπεις καποιον, και επειδη χαμογελαει πιστευεις πως ειναι καλα. Μονο επειδη τον βλεπεις. Χωρις να ξερεις. Πιστευουν πως επειδη δε φαινεται, δεν υπαρχει κιολας. Αλλα υπαρχει. Ειναι εκει και θα ειναι για παντα. Ισως μερικες φορες, αυτα που δε βλεπεις, ειναι αυτα που πονανε πιο πολυ. Αλλα εσυ πρεπει να χαμογελας. Πρεπει να δειχνεις πως εισαι καλα, γιατι δεν πρεπει να μαθουν. Δεν νοιαζονται ωστε να θελουν να μαθουν. Εσυ δεν πρεπει να μιλας γι αυτο.
Εχοντας υποθυροειδισμο, βρογχοκηλη και χασιμοτο, νιωθω πολλα.
Μερικες φορες, νιωθω σαν να τρεχω, ενω καθομαι ακινητη.
Οταν τρεχω, με καποιον τροπο καταφερνω να πηγαινω ακομα πιο γρηγορα, οπως στα καρτούν.
Ολη μερα, νιωθω λες και εχω μελισσες στα αυτια μου. Προσπαθω να ακουσω τι μου λενε, αλλα δε μπορω γιατι ακουω τους δικους μου ηχους. Ηχους που οι αλλοι δεν ακουν.
Δεν μπορω να μιλαω και να κοιταω καποιον στα ματια, οχι γιατι δε θελω, αλλα επειδη κατι με κραταει πισω.
Κουναω ανησυχα τα ποδια μου, κανουν ”κρακ” τα δαχτυλα μου, τρεμω χωρις σοβαρο λογο και μερικες φορες η καρδια μου χτυπαει πιο δυνατα.
Κρυωνω συνεχεια, σπανια νιωθω το σωμα μου σε μια φυσιολογικη θερμοκρασια.
Δεν μπορω να συγκεντρωθω στα διαβασματα μου..
Η μνημη μου ειναι κακη..
