Είναι πράγματι σημαντικό να γνωρίζουμε όσο το δυνατόν περισσότερα πράγματα για την ασθένεια μας. Βέβαια το ότι σήμερα γνωρίζουμε τι έχουμε και πως αντιμετωπίζεται είναι επίτευγμα ατόμων από το παρελθόν που αφιέρωσαν όλη τους την ζωή σε ιατρικές έρευνες.

Ελάτε μαζί να κάνουμε ένα σύντομο ταξίδι στο παρελθόν και να δούμε σε ποιους οφείλουμε κάποιες από τις μεγαλύτερες ανακαλύψεις που αφορούν τον θυρεοειδή αδένα.

Αρχαιότητα

Από την εποχή των Φαραώ 1500 π.Χ. οι θεραπευτές αναφέρανε την χρήση ενός άλατος που για την θεραπεία της βρογχοκήλης. 

Ο Βιτρούβιος (περίπου 70 – 10 π.Χ.) αν και αρχικά αρχιτέκτονας στο σύγγραμμα του «η Θεωρία του καλοσχηματισμένου» έκανε μια αναφορά στην χρήση φυκιών και αποξηραμένων σφουγγαριών – πολλά χρόνια πριν  ανακαλυφθεί  το Ιώδιο.

Ο Παύλος Αιγινήτης, χειρουργός και ονομαστός ιατρός γύρω στο 650 μ.Χ. περιέγραψε μια «κακοήθη βρογχοκήλη»

Το 1170 μ.Χ. ο Roger από το Παλέρμο ανέφερε πως  χρησιμοποιούσε στάχτες από φύκια για την θεραπεία της βρογχοκήλης

1500μ.Χ.

Σε αυτή περίπου την περίοδο χρόνου δημιουργήθηκε η απεικόνιση του εγκεφάλου και η επιφάνεια που καλύπτει  την  Υπόφυση απο τον καλλιτέχνη Leonardo Da Vinci (βλ. βέλος)

Ο Βεσάλιος (ανατόμος , του 1543) περιγράφει τον θυρεοειδή αδένα ως 2 μέρη πιστεύοντας ότι είναι 2 όργανα με την ίδια λειτουργία (όπως π.χ. τα νεφρά).  Αργότερα ο Βαρθολομαίος Ευστάχιος ανακάλυψε ότι είναι το ίδιο όργανο το οποίο ενώνεται με τον Ισθμό.

Το 1690 ο Σκωτσέζος γιατρός Frederick Ruysch (1638 – 1731) αναπτύσσει την θεωρία ότι ο θυρεοειδής αδένας είναι ένα όργανο το οποίο εκκρίνει σημαντικές ουσίες οι οποίες απορροφούνται από το αίμα.

Το 1722 ο Γάλλος γιατρός Chares Saint-Yves ( 1667-1736) συσχετίζει τον εξόφθαλμο με την πάθηση του θυρεοειδούς αδένα.

1791 εκτιμάται ότι ο Pierre Joseph Desault (1744-1795, Γάλλος χειρουργός) κάνει την πρώτη χειρουργική επέμβαση στον θυρεοειδή αδένα αφαιρώντας του το ένα μέρος, λόγου της επικίνδυνης διόγκωσης  του.

1800μ.Χ.

Από το 1800 και έπειτα γίνονται συνεχές ανακαλύψεις, για την περιεκτικότητα Ιωδίου στα φύκια και για το πώς η θεραπεία με ιώδιο μπορεί να βοηθήσει άτομα με υπερδιογκωμένο θυρεοειδή αδένα – βρογχοκήλη.

Το 1835 o Robert J. Graves (1796 – 1853, Ιρλανδός γιατρός) καταγράφει για πρώτη φορά την ανακάλυψη του: Την νόσο του Graves. Αν και πρωτύτερα η ανακάλυψη της νόσου αυτής είχε καταγραφεί από τον Caleb Hilllary 1786, Giuseppe Flajani 1802 κανένα από τα συγγράμματα δεν λήφθηκε υπόψη όσο αυτό του Graves.

1840 ο Carl Adolph von Basedow (1799-1854, γερμανός γιατρός) καταγράφει στην γερμανική γλώσσα και αναλύει την νόσο που πήρε το όνομα του Morbus Basedow.

Η νόσο του Graves και η Morbus Basedow είναι η ίδιες ακριβώς ασθένειες. Πρόκειται και τον χρόνιο αυτοάνοσο Υπερθυρεοειδισμό ο οποίος συχνά είναι η αιτία του εξόφθαλμου.

Κατά την διάρκεια αυτού του αιώνα έγιναν πολλά ακόμα πειράματα κάποια με θετικά και κάποια με αρνητικά αποτελέσματα.

Αξίζει να σημειωθεί ότι το 1883 ο Emil Theodor Kocher (1841-1917, Ελβετός χειρουργός) αναπτύσσει μια συγκεκριμένη τεχνική για τις  εγχειρήσεις  που γίνονται στον θυρεοειδή αδένα. Έγινε πρότυπο όλων των ενδοκρινολόγων-χειρούργων. Μάλιστα έλαβε το βραβείο Νόμπελ ιατρικής το 1909.

1900μ.Χ.

Κατά τον αιώνα του 1900 συνέχισαν να γίνονται έρευνες για περισσότερες ανακαλύψεις γύρω από τον θυρεοειδή αδένα.

Η πιο χαρακτηριστική ωστόσο είναι το 1912 του Hakaru Hashimoto (1881 – 1934, Ιάπωνα παθολόγου και χειρουργού ο οποίος κατέγραψε την ανακάλυψη του για την Struma lymphomatosa. Τον συνδυασμό ενός διογκωμένου θυρεοειδή αδένα σε συνδυασμό με την υπολειτουργία του.  Σύμφωνα με το σύγγραμμα του κατέγραψε ότι «προφανώς εδώ πρόκειται για μια χρόνια φλεγμονής, η οποία παρέμεινε έως σήμερα άγνωστη». Ακόμα ανακάλυψε ότι εξ αιτίας αυτής της φλεγμονής με τον καιρό επέρχεται θυρεοειδική ατροφία.

Το 1916 ο Edward Calvin Kendall (1886-1972, αμερικάνος βιοχημικός, έλαβε το Νόμπελ ιατρικής το 1950) αφαιρεί μια ουσία από τον θυρεοειδή αδένα και την ονομάζει θυροξίνη. Από εκεί και έπειτα άρχισε να κατασκευάζεται χημικά αυτή η ουσία.

Από το 1922 και έπειτα ξεκίνησε μάλλον η υπεριωδίωση του πλανήτη. Στο Οχαϊο Η.Π.Α.  στα πλαίσια ενός πειράματος (ή όπως ονομάστηκε μέτρα προφύλαξης) τα παιδάκια ενός σχολείο λαμβάνουν καθημερινά επιπλέον ιώδιο. Στην Ελβετία αρχίζει η προσθήκη ιωδίου στο αλάτι και στην Η.Π.Α. Ακολουθούν όλες οι υπόλοιπες χώρες.

Το 1924 ο νομπελίστας Bernardo Alberto Houssay (Αργεντινός γιατρός, 1887-1971) ανακαλύπτει τον συσχετισμό της υπόφυσης με το ορμονικό σύστημα.

Η πρώτη θεραπεία με ραδιοενεργό ιώδιο γίνεται σε ασθενείς με νόσο Graves το 1942.

Το 1976 η Γερμανία φέρνει το πρώτο ιωδιούχο αλάτι στην αγορά με την επιγραφή (έως το 1981) «Να καταναλώνεται μόνο εφόσον υπάρχει ιατρική διάγνωση για έλλειψη ιωδίου».

Σήμερα η επιστήμη έχει προοδεύσει κατά πολύ! Χάρη όλων αυτών των ανθρώπων που ασχολήθηκανκαι έδωσαν έμφαση στα προβλήματα ατόμων με παθήσεις του θυρεοειδούς αδένα, εμείς σήμερα μπορούμε να γνωρίζουμε τι έχουμε και πως μπορούμε να το αντιμετωπίσουμε.

Ευτυχώς δεν σταματούν οι έρευνες πάνω στης ασθένειες του θυρεοειδούς, γι αυτό και μπορούμε να γνωρίζουμε ποιες παθήσεις μπορεί να συνοδεύουν αυτές τις ασθένειες ή το  πως μπορούμε να έχουμε άμεση και σωστή διάγνωση και θεραπεία.

Ακόμα ενώ οι πάσχοντες στο παρελθόν δεν είχαν καμιά ελπίδα, εμείς μπορούμε να έχουμε μια ποιοτική ζωή.

Άρθρο Ανθή Αντωνίου, hashimotaki