Η νόσος του Crohn και η ελκώδης κολίτιδα είναι οι δύο πιο κοινές μορφές της φλεγμονώδους νόσου του εντέρου (ΙΦΝΕ).
Παρά το γεγονός ότι και οι δύο είναι χρόνιες νόσοι που χαρακτηρίζονται από την εντερική φλεγμονή που προκύπτει από τη συνύπαρξη περιβαλλοντικών, γενετικών και ανοσολογικών παραγόντων, υπάρχουν αρκετές διαφορές μεταξύ της νόσου του Crohn και της ελκώδους κολίτιδας.
Η νόσος του Crohn μπορεί να επηρεάσει οποιοδήποτε μέρος του γαστρεντερικού σωλήνα, ενώ η ελκώδης κολίτιδα χαρακτηρίζεται από φλεγμονή που περιορίζεται στο παχύ έντερο.
Το κατά πόσο οι νόσοι αυτές του εντέρου συνδέονται με τις νόσους του θυρεοειδούς δεν έχει απαντηθεί επαρκώς μέχρι σήμερα.
Ωστόσο αρκετές έρευνες έχουν ασχοληθεί με αυτό το ερώτημα.

Το υπερηχογράφημα του θυρεοειδούς έχει χρησιμοποιηθεί  σε αρκετές κλινικές μελέτες για την εκτίμηση του όγκου του θυρεοειδούς σε ασθενείς με ελκώδη κολίτιδα και νόσο του Crohn.
Σε μια μελέτη αναφέρθηκε συγκεκριμένα μια στατιστικά σημαντική διεύρυνση του θυρεοειδούς σε ασθενείς με φλεγμονώδη νόσο του εντέρου, συχνότερα μάλιστα σε ασθενείς με τη νόσο του Crohn.

Mέχρι σήμερα έχουν αναφερθεί στη βιβλιογραφία λίγες περιπτώσεις συνύπαρξης της αυτοάνοσης θυρεοειδίτιδας Χασιμότο και της νόσου του Crohn.
Από αυτές οι περισσότερες αφορούσαν γυναίκες και η διάγνωση της νόσου του εντέρου συνήθως προηγούνταν αυτής της νόσου του θυρεοειδούς.
Είναι πιθανό ότι, δεδομένου ότι τόσο η νόσος του Crohn όσο και η θυρεοειδίτιδα Χασιμότο, έχουν μια αυτοάνοση αιτιολογία, η θεραπεία της νόσου του Crohn με κορτικοστεροειδή να εμποδίζει την εκδήλωση της αυτοάνοσης διαταραχής του θυρεοειδούς αδένα.

Μερικές μελέτες έχουν αξιολογήσει από την άλλη πιθανούς κοινούς γενετικούς παράγοντες μεταξύ της νόσου του Crohn και της νόσου του Graves (GD), του αυτοάνοσου υπερθυρεοειδισμού. Ο ρόλος των μη -HLA γονιδίων όπως των PTPN22, CTLA4, CD40 σε ασθενείς με GD έχει ερευνηθεί εκτενώς.
Προς το παρόν, όμως, δεν είναι βέβαιο ότι μια ταυτόχρονη διάγνωση της φλεγμονώδους νόσου του εντέρου και της νόσου του Graves συμβαίνει λόγω ενός κοινού γενετικού υπόβαθρου.
Είναι πολύ ενδιαφέρον ότι σε κάποιους ασθενείς έχει αναφερθεί η συνύπαρξη μιας φλεγμονώδους νόσου του εντέρου, κυρίως της ελκώδους κολίτιδας, μιας αυτοάνοσης νόσου του θυρεοειδούς και άλλων αυτοάνοσων νόσων (π.χ. αυτοάνοσης γαστρίτιδας, πρωτοπαθούς σκληρυντικής χολαγγειίτιδας, συνδρόμου Sjögren, αυτοάνοσης λευκοπενίας) στο πλαίσια ενός αυτοάνοσου πολυαδενικού συνδρόμου.

Η προσβολή του εντερικού βλεννογόνου στην περίπτωση μιας φλεγμονώδους νόσου του ενέρου μπορεί να συμβάλει σε έναν μακρύ κατάλογο ελλείψεων βιταμινών λόγω της συνεχιζόμενης φλεγμονής και της δυσαπορρόφησης.
Οι πιο κοινές είναι η έλλειψη σιδήρου, η ανεπάρκεια βιταμίνης Β12, η ανεπάρκεια μαγνησίου που μπορεί να οδηγήσουν σε κόπωση, νευροπάθειες ή μυϊκούς πόνους. Η έλλειψη ψευδαργύρου, λόγω δυσαπορρόφησης μπορεί να οδηγήσει σε απώλεια μαλλιών ή αλωπεκία. Η ανεπάρκεια χαλκού μπορεί να συμβεί με τον ίδιο τρόπο οδηγώντας σε υψηλά επίπεδα χοληστερόλης στο αίμα και οστεοαρθρίτιδα. Περαιτέρω, αναπτύσσονται και προβλήματα των οστών ως αποτέλεσμα της δυσαπορρόφησης ασβεστίου, πυριτίου και μαγγανίου.
Μια επιπρόσθετη δυσλειτουργία του θυρεοειδούς μπορεί να επιδεινώσει τα παραπάνω προβήματα.
Πολλοί επιστήμονες εκφράζουν γι αυτό το λόγο ανησυχίες ότι η παρουσία μιας νόσου του θυρεοειδούς μπορεί να έχει επιπτώσεις στη διαχείριση των ΙΦΝΕ με αναφορές περιστατικών που υποδηλώνουν ότι μια πιθανή νόσος του θυρεοειδούς πρέπει να αντιμετωπιστεί εγκαίρως ώστε να αντιμετωπιστούν στη συνέχεια με επιτυχία οι φλεγμονώδεις νόσοι του εντέρου.

 

Ευαγγελία Γιαζιτζόγλου MD, ειδικός ενδοκρινολόγος – διαβητολόγος
www.endoderma.gr

 

 

Περισσότερα για τη σχέση του θυρεοειδούς αδένα με τις δυσλειτουργίες του εντέρου θα βρείτε εδώ. read more