H υπολειτουργία του θυρεοειδούς σχετίζεται με αυξημένο κίνδυνο για διαβήτη τύπου 2, υποδεικνύει νέα έρευνα.

Τα ευρήματα, που αφορούσαν ένα σχετικά μεγάλο πληθυσμό στις Κάτω Χώρες, παρουσιάστηκαν στις 3 Απριλίου στο ετήσιο συνέδριο της αμερικανικής Ενδοκρινολογικής Εταιρείας, από ερευνητές στο Ιατρικό Κέντρο Erasmus, στο Ρότερνταμ της Ολλανδίας.

“Η χαμηλή λειτουργία του θυρεοειδούς συνδέεται με υψηλότερο κίνδυνο ανάπτυξης διαβήτη και επίσης εξέλιξης του προδιαβήτη σε διαβήτη,” είπε ο Δρ Chaker κατά τη διάρκεια μιας συνέντευξης τύπου, προσθέτοντας ότι ο κίνδυνος αυτός είναι επίσης εμφανής ακόμη και μεταξύ εκείνων που οι τιμές της λειτουργίας του θυρεοειδούς βρίσκονται στα χαμηλότερα φυσιολογικά του εύρους των τιμών.

Κληθείς να σχολιάσει, ο συντονιστής Margaret Eckert-Norton, PhD, του Κολλεγίου του Αγίου Ιωσήφ και του κρατικού Πανεπιστημιίου της Νέας Υόρκης, τόνισε: “Φυσικά, ελέγχονται πάντα για διαταραχές του θυρεοειδούς οι ασθενείς με τύπου 1 διαβήτη, λόγω της αυτοανοσίας και του αναγνωρισμένου αυξημένου κινδύνου εμφάνισης διαβήτη σε αυτούς τους ασθενείς… Αλλά, από την άλλη, υπάρχει επίσης σαφής επικάλυψη μεταξύ των συμπτωμάτων του υποθυρεοειδισμού και του διαβήτη τύπου 2.”

 

 

Συγκεκριμένα, η μελέτη συμπεριέλαβε 8.452 κατοίκους του Ρότερνταμ ηλικίας 45 ετών και άνω χωρίς διαβήτη κατά την έναρξή της, με μια μέση ηλικία περίπου στα 65 έτη και μέσο δείκτη μάζας σώματος (ΔΜΣ) γώρω στο 26,5 kg / m2. Το 58% αυτών ήταν γυναίκες.

Οι συμμετέχοντες είχαν ένα μέσο επίπεδο θυρεοειδοτρόπου ορμόνης (TSH) 1,91 mIU / L και ελεύθερης θυροξίνης (fT4) 15,7 pmol / L, και οι δύο εντός του φυσιολογικού εύρους.

Τα αποτελέσματα; Κατά τη διάρκεια μιας μέσης παρακολούθησης διάρκειας 7,9 ετών, 1100 άτομα εκδήλωσαν προδιαβήτη και 798 εκδήλωσαν διαβήτη τύπου 2.

Μετά από προσαρμογή των δεδομένων για το φύλο, την ηλικία, το κάπνισμα, τη γλυκόζη ορού νηστείας, οι συμμετέχοντες με TSH στα ανώτερα όρια του φυσιολογικού εύρους βρέθηκαν να αντιμετωπίζουν 1,13 φορές αυξημένο κίνδυνο ανάπτυξης διαβήτη τύπου 2 σε σύγκριση με τους συμμετέχοντες που είχαν την TSH τους στο χαμηλότερο τριτημόριο του φυσιολογικού εύρους ,με τον κίνδυνο να ανέρχεται μέχρι και στο 1,24 φορές περισσότερο ανάμεσα στο υψηλότερο σχετικά με το χαμηλότερο τριτημόριο του φυσιολογικού εύρους.

Υψηλότερες ελεύθερες τιμές Τ4 – πάντα εντός του φυσιολογικού εύρους- σχετίστηκαν επίσης με χαμηλότερο κίνδυνο διαβήτη!

Ο κίνδυνος της εξέλιξης από προδιαβήτη (γλυκόζη νηστείας 106-126 mg / dL) σε διαβήτη τύπου 2 ( γλυκόζη νηστείας > 126 mg / dL) ήταν περίπου 1,4 φορές μεγαλύτερος συγκρίνοντας τους συμμετέχοντες με TSH στα ανώτερα του φυσιολογικού εύρους με αυτούς στα κατώτερα.

Σε απόλυτες τιμές, ο κίνδυνος για διαβήτη τύπου 2 αυξάνονταν από 19% σε 35% όταν και η TSH αυξάνονταν από 0,4 έως 4,0 mIU / L, ενώ ο κίνδυνος διαβήτη μειώνονταν από 35% σε 15% όσο οι ελεύθερες τιμές Τ4 αυξάνονταν από 11 σε 25 pmol / L .

Ερωτηθείς από το Medscape Medical News κατά τη διάρκεια της ενημέρωσης, για το ποιος μπορούσε να είναι ο μηχανισμός για τη σύνδεση αυτή, ο Δρ Chaker τόνισε ότι αυτό δεν είναι πραγματικά γνωστό, αλλά τόνισε επίσης ότι οι ορμόνες του θυρεοειδούς είναι σημαντικές για το μεταβολισμό και τη διατήρηση του βάρους, οπότε το αποτέλεσμα θα μπορούσε να διαμεσολαβείται από το δείκτη μάζας σώματος αλλά και άλλους παράγοντες που συμμετέχουν στην ανάπτυξη του μεταβολικού συνδρόμου ή ίσως μια άμεση επίδραση των θυρεοειδικών ορμονών στη λειτουργία των β-κυττάρων, που είναι τα κύτταρα που εκκρίνουν την ορμόνη ινσουλίνη.

Με βάση τα παραπάνω ευρήματα θα πρέπει να διερευνηθεί στο μέλλον κατά πόσο ο προληπτικός έλεγχος και η θεραπεία του υποθυρεοειδισμού μπορούν να μειώσουν τον κίνδυνο εκδήλωσης διαβήτη τύπου 2.

Ε. Γ.

Πηγή: https://endo.confex.com/endo/2016endo/webprogram/Paper24901.html

Διαβάστε επίσης:

Διαβήτης και θυρεοειδής: ένα παιχνίδι ορμονών

Θυρεοειδίτιδα Χασιμότο και διαβήτης τύπου 1

Καμπύλη σακχάρου: πότε, πώς και γιατί πρέπει να γίνεται